Klasyfikacje środowiska niebezpiecznego: NEC kontra IEC
Pracując w środowiskach niebezpiecznych lub wybierając sprzęt do użytku w tych obszarach, bardzo często pojawia się problem, jak sklasyfikować dany obszar. W branży pojawiają się takie terminy jak "klasa I", "strefa 2", "grupa E" czy "strefa ATEX 21", ale nie dla wszystkich są jasne i potrafią przypisać dany obszar do terminu.
Norma IEC oraz norma NEC W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, czym różni się norma IEC od normy NEC. Analogicznie, jeśli chodzi o system miar, Stany Zjednoczone w zakresie stref niebezpiecznych stosują własną metodologię, która różni się od większości krajów na świecie. W Stanach Zjednoczonych najczęściej stosowanym systemem jest NEC (National Electric Code), podczas gdy w pozostałej części świata na ogół stosuje się IEC (Międzynarodowa Komisja Elektrotechniczna). Prowadzi to do dużego zamieszania na rynku globalnym, ponieważ certyfikacja sprzętu w ramach tych różnych systemów może być czasochłonna i kosztowna, dlatego wiele firm może certyfikować tylko jeden lub drugi.
Jak zatem należy dokonać klasyfikacji obszarów niebezpiecznych? Pierwszym krokiem w klasyfikacji lokalizacji niebezpiecznej w każdym systemie jest określenie rodzaju substancji niebezpiecznej.
USA
Reszta świata
Gaz/pary (klasa I)
Kurz (klasa II)
Włókna (klasa III)
Gaz i para (strefy 0, 1 lub 2)
Kurz (strefy 20, 21 lub 22)
Następnym krokiem jest określenie częstotliwości występowania substancji niebezpiecznych.
USA
Reszta świata
DZIAŁ 1 – Podczas normalnej pracy/w sposób ciągły/przez długi czas
DZIAŁ 2 – Rzadko lub w nietypowych okolicznościach, takich jak nieszczelność
Ciągle lub przez większość czasu podczas normalnej pracy: W przypadku gazu/pary będzie to strefa 0.
Rzadko podczas normalnej pracy: W przypadku oparów gazu będzie to Strefa 1, w przypadku kurzu to Strefa 21.
Mało prawdopodobne w przypadku normalnej pracy (stan nieszczelności): W przypadku gazu/pary będzie to Strefa 2, a w przypadku kurzu byłaby to Strefa 22.
Następnie pogrupuj materiał niebezpieczny bardziej szczegółowo.
USA
Reszta świata
Grupa A – Acetylen
Grupa B – Wodór
Grupa C – etylen
Grupa D – Propan
Grupa E – Pyły metali (np. magnezu, aluminium, tytanu itp.)
Grupa F – oparta na węglu (np. węgiel i węgiel drzewny)
Grupa G – Pyły nieprzewodzące (np. mąka, pył drzewny/trociny, pył z tworzyw sztucznych)
Gaz:
IIC – Acetylen i wodór
IIB+H2 – Wodór
IIB – Etylen
IIA – Propan
Ciała stałe:
IIC – Pyły przewodzące (np. magnez, tytan)
IIB – Pyły nieprzewodzące (np. mąka, drewno/trociny, pył z tworzyw sztucznych)
IIA – Włókna (np. bawełna, sztuczny jedwab itp.)
Dlaczego warto znać obie stosowane klasyfikacje?
Bardzo wiele firm współpracuje z firmami amerykańskimi i dobrze znać ich nomenklaturę. Znajomość klasyfikacji amerykańskiej znacznie ułatwi komunikacje oraz dobór odpowiednich rozwiązań do konkretnych obszarów.
